UTANGAÇ BİR MEVSİM

Hüzün birikmiş sokaklarıma ve gölgesinde özleştiğimiz ağaçlarımız kırılgan şimdi, Mevsimin sancısı kasıklarıma dolmuş, gözlerim de maviliklerin hasretliği, Mevsim biraz nemli bir o kadar da utangaçlığını yitirmiş,, Her sokaktan dolanıp içime işliyor, Nereden geleceğimi bilemiyorum hangi şehirden hangi vapurdan hangi tren den... Oysa tüm mevsimler sen kokardın her sokaktan sen çıkardın. Benim tüm sancılarım sen içime dolarken başlardı... Artık her şey köşe başın da son ayrılışımız da kaldı.... Özcan Yüksekova.